TÜM SÖZLERİN BİTTİĞİ YERDEYİM

Minik bir göçmen kuşun çığlığında yakaladım sabahı. Ne  gece ne sabahtı zaman… Sonsuzluğun gri örtüsünü yırtmak üzereydi  güneşin ilk ışıkları. Öylesine bir günü kucaklamak üzereyken  aydınlık, evrenin sonsuzluğunda bir nokta gibiydim. Başımı  pencereye çevirince, göz göze geldik denizle ve denizin eşsiz mavisi  ile… Henüz uyanmamıştı martılar, gemiler, balıkçı  tekneleri,kayıklar… Her şey, her yer uykudaydı.

Güneşin ilk ışıkları, karşı tepenin bağrına saplandı birer  birer. Homurtulu bir motor sesi duyuldu ana yoldan. Sabahın  alacakanlığında yitip gitti birazdan. Ansızın sokak ışıkları söndü. Sessizliğin içinde, sessizce otururken buldum kendimi.
“Bugün yeni bir gündü, yarın bambaşka bir gün olacak” diye  geçirdim içimden. Her yeni doğan günün, yeni bir başlangıç  olduğunu, asıl gizlerin yarınlarda gizlendiğini anımsattım, bir kez daha  kendime.

Gökyüzünün rengi, denizin mavisi, ağaçların yaprakları,  kaldırımın taşları soğuktu. Aceleci adımlar yürümüyordu sahilde. Güneş, sonunda çekmişti perdelerini tüm pencerelerinin. Ama ilk  ışıklar, silememişti camlardaki buğuyu. İçimdeki sıcaklığa  rağmen üşüdüm sokağın ayazında. Yüreğimin derinliklerinde birtelin ince ince sızısını duydum. Ve gezinirken düşüncelerimde, bir şairin dizelerine rastladım.
“Şehre inince keyfim kaçıyor, Her yerde yüzüme çarpan bir tokat”
Şimdi, tüm sözlerin bittiği yerdeyim ve düşünüyorum hala…

Nezihe İnce