Yard.Doç.Dr. A. Üstüner 

                                                                 -Birses –   21.01.2003

Bilimsel açıdan gelişmiş olan milletlerin ekonomik ve kültürel açıdan da geliştikleri, siyasî zeminde söz sahibi oldukları bilinen bir gerçektir. Bilimsel buluşlardan yararlanabilen ülkeler, vatandaşlarının gelir seviyelerini yükseltmekte ve onlar için daha müreffeh bir hayat imkanı sağlamaktadırlar. Bu gerçekler dolayısıyla çağımız genellikle bilim çağı diye nitelendirilir. Bilimsel bakımdan gelişmek, bilimle ilgili kurumsal ortamın niteliğinden çok bilim dili olarak gelişmiş bir dile sahip olmaya bağlıdır. Bir milletin dili, her türlü fikir ve düşünceleri bütün ayrıntılarıyla ifade edebilecek bir zenginlikte değilse, o milletin bilimde ilerlemesi mümkün değildir. Gelişmiş ve zengin bir dil, her bilim dalının eğitim ve öğretiminde de büyük kolaylıklar sağlar.

Bilim dili, bütün bilim dallarının araştırılmasında, eğitim ve öğretiminde kullanılabilen, bunun için gerekli terimlere ve zengin bir kelime kadrosuna sahip olan dildir.  “Bilim dili en basit tanımı ile bir dilin genel kültür dilinden az çok ayrılan, çeşitli bilim dallarının, teknik ve sanat alanlarının gerekli kıldığı söz varlığını, üslûp ve anlatım özelliklerini ve terim ihtiyacını karşılayabilen bir dil demektir. Her bilim dalının dildeki genel kavramlar dışında özel kavramların karşılığı olan bir hayli terime de ihtiyacı olduğu için bilim dili bir bakıma “kültür dili + terimlerin oluşturduğu özel bir dil” olarak da tanımlanabilir.” (Korkmaz, 2001; s.7-19) Bir dilin bilim dili sayılabilmesi için, o dille çeşitli bilim dallarına ait araştırmaların, incelemelerin yapılabilmesi, bunlara ait sonuçların, yorum ve değerlendirmelerin en ince ayrıntılarına kadar  ifade edilebilmesi; dilde bütün bilim dalları için gerekli terimlerin bulunması, çeşitli fikir ve düşünceleri anlatan kavramları karşılayabilecek işlekliğe ve kelime kadrosuna sahip olması gerekir. Her dilin insan duygu ve düşüncelerini ifade etme vasıtaları ve sistemi farklıdır. Bu yüzden bir dilin diğer bir dile oranla üstün olduğunu iddia etmek gerçeklere aykırıdır. Bir dildeki kelimelerin sayı bakımından fazlalığı veya sadece yapım ve çekim eklerinin çokluğu yahut söz dizimi özellikleri o dilin başka bir dile üstün olduğunu ortaya koymaz. Hiç bir dil başlangıçta tam bir bilim dili halinde doğmamıştır. Ancak işlenmiş veya işlenmemiş; islenerek bilim dili, kültür dili, edebî dil haline gelmiş veya gelememiş dillerden söz edilebilir. Yani dilleri işlenmişlikleri bakımından kıyaslayabiliriz. Yazı dili, bilim dili olarak kullanılmış, bu sayede gelişmiş olan diller zamanla daha zengin bir dil özelliği kazanırlar. Yazı dili haline gelmiş bir dil, zamanla edebiyat dili, kültür dili, bilim dili olarak kullanılır ve islenirse zenginleşir.

Bir milletin bütün tarihi boyunca edindiği kültürü, değer yargılarını ve hayat tecrübelerini sinesinde toplayan, onu koruyan ve yasatan “kutsal bir hazine” olan dil, sadece iletişim aracı olarak düşünülmemelidir. İletişim aracı olma niteliği yanında dilin hem fert  ve hem de millet için daha önemli olan yönü kültürel kimliği belirleyici ve koruyucu olan yönüdür. Milletin iç dünyasını, ruhunu yansıtan dil, kişilerin mensubiyetlerinin, milletlerine olan bağlılıklarının da belirleyicisidir. Kişiyle kendi milleti arasındaki en sağlam bağ dildir. Kendi milletine bağlılığının devamı, anadilin bilinçli bir şekilde yeterince öğrenilmesi ve kullanılabilmesi ile mümkündür. “Toplumun millet olarak yaşayıp devam edebilmesi de buna bağlıdır. Eğitim bu sonucu sağlıyorsa millet devam eder; sağlamıyorsa çözülür. Ekonomik başarılarla zenginleşmiş fertler, millî dil ve kültür bilinci taşımadıkları takdirde, başka devletlerin uydusu olmayı rahatlıkla isteyebilirler, yabancı bir dil ve kültürü hiç kaygı duymadan kendi dil ve kültürlerinin önüne geçirebilirler.” (Ercilasun, 2000; s.203-207)

Atatürk, bu gerçekleri şu sözlerle dile getirmektedir: “Millî his ile dil arasındaki bağ çok kuvvetlidir. Dilin millî ve zengin olması, millî hissin inkisâfında başlıca müessirdir. Türk dili dillerin en zenginlerindendir. Yeter ki bu dil şuurla işlensin.”

Her çeşit bilim dalında eğitim ve öğretimin ana dille yapılması bilimde ilerleme için temel şarttır. Yabancı dille yapılan bir eğitimle bilimde ilerlemek, gelişmek, yaratıcı olmak mümkün değildir. “Yaratıcılık kişinin, ulusun ve toplumun en derinliklerinden gelen bir güçtür. Bu gücün gelişmesindeki en önemli etken ise, kişiliğin ve kültürün derinliklerinden gelen serbest çağrışımı destekleyecek olan anadildir.” (Sinanoglu, 1999;                     s.88)

İçinde anlaşılmayan bir kelime bulunan cümleleri bile öğrenciler algılayamadıkları için ezberleme yoluna gitmekte; o cümledeki fikir veya düşünceyi kendi cümleleri ile ifade edememektedirler. Bir tek kelimenin bile anlaşılmaması, cümlenin bütünüyle anlaşılmamasına yol açmaktadır. Sonuçta düşünmeyen, kavramayan, anlamayan; anlamadıkları için de anlatamayan, konu hakkında kendilerine ait düşünce ve görüşleri oluşmayan, yorum ve değerlendirme yapamayan, üreticilikleri ve yaratıcılıkları bulunmayan; sadece ve sadece ezberleme yoluna bas vuran öğrenciler ortaya çıkar. Anlaşılmayan bir kelime yüzünden cümleyi kavramayan, ezberciliğe yönelen öğrencinin, tamamen yabancı dille yapılan bir eğitim ve öğretim sonunda yaratıcı ve üretici olması, bilime katkı sağlaması ne kadar beklenebilir?

“Eğitim, büyük ölçüde, dil aracılığı ile bilgi, tecrübe ve değerler aktarma süreci olduğuna göre, iletişim aracı olan dilin bu süreci kolaylaştırması ya da zorlaştırması mümkündür. Öğrencinin ilk kez karşılaştığı bir terim, eğer onun zihninde yakın anlamları uyandırabiliyor, ana dilindeki bilgi ve sezgileri ile ilişki kurma olanakları veriyorsa öğrenme işlemi kolaylaşacaktır.” (Sahin, 1994; s.199)

Milletimizin zaman zaman eğitim dili olarak Türkçe dışındaki dilleri kullanmış olması veya aydınlarımızın yabancı dillere meyletmiş olmaları, “dil felsefecilerinin çözülüş sebebi saydıkları ezbere gören, ezbere düşünen nesiller yetişmesine yol açmış ve bunun faturası milletimiz tarafından ağır bedellerle ödenmiştir. Bunun sonucunda kendi tarihine yabancı, kendi varlığı ve hayati üzerinde düşünemeyen, fikir üretemeyen ve dolayısıyla kendi felsefesini yaratamayan aydın; bilim ve düşünce birikiminden yararlanamayan, yaratıcılık ve özgünlük yeteneği kaybolmuş nesiller ortaya çıkmıştır. (Korkmaz, 2000; s.319-326) Daha sonra da Türkçenin bilim dili olamayacağı iddiaları ortaya atılmış; kendi ülkemizde bile dilimiz ikinci plana düşürülmüştür. Bu ülkenin en zeki ve en seçkin çocukları kendi okullarımızda yabancı dille eğitim yüzünden hazırlık sınıflarında bilimden uzaklaştırılmaktadır. Henüz Türkçeyi yeterince öğrenmemiş geleceğimizin teminatı olan bu genç dimağlar yabancı dillerin grameri, kelimeleri ve terminolojisi ile uğraştırılmakta; öğrenme, düşünme ve üretmeleri adeta engellenmektedir. Bu kuşakların aldıkları eğitim dolayısıyla aşağılık duygusuna kapılmaları, kendi kültürlerine yabancılaşmaları, yabancı kültürlerin hayranı olarak yetişmeleri tabiî bir sonuç olacaktır.

Osmanlılarda çok yaygın olarak yürütülen din eğitiminin medreselerde Arapça ile yapılması, bu eğitimi alanların zamanla eserlerini Arapça ile yazmalarına ve Türkçe yazılan eserlerde de ağır bir dil kullanılmasına yol açmış, dinî konularda ortaya konan çok sayıdaki telif eserin tercüme veya taklit düzeyinde kalmasına, en azından dilleri dolayısıyla toplumun dinî eğitimine katkı sağlayamamasına yol açmıştır. Bu eserlerden faydalanma şansı kaybolan halkımızı dinî konularda eğitme görevini bazı çıkar grupları veya yarı cahil insanlar ellerine geçirmiş, dinî kurumlar bozulmuş, çeşitli yanlış değerler dinin yerini tutmaya başlamıştır. Toplumun ahlakî ve kültürel yönden çözülmesi ve bozulması dolayısıyla Osmanlı devleti daha hızlı bir şekilde zayıflamış ve yıkılmıştır.

Çünkü “Öğretimin yabancı bir dilde yapılışı çeşitli meslek erbabı ile kendilerine hizmet götürmekle görevli oldukları kişiler  arasındaki mesafeyi büyütür, aralarında anlaşma imkan ve ölçülerini zayıflatır. Yabancı bir dille bir meslek edinmeğe çalışmak çok büyük bir çabayı gerektirir. Ancak bir meslek edinmiş kimsenin mesleğine ilişkin yabancı dilbilgisini edinmesi kolaydır.” (Sayılı,  1994; s.542)

Hikmet Bayur’un İngilizlerin egemenlikleri altındaki Hindistan’da uyguladıkları eğitim politikasına ait tespitlerinin bir kısmı şunlardır:

” İlköğretimi yerli dillerle, orta ve yüksek öğrenimi İngilizce ile yaptırmak ve böylece:

1- Anadilin yahut millî  dilin gelişmesini önlemek ;

2- Yabancı dille eğitim yapmanın güçlüğünden faydalanarak genç yerli çocukların kafa                     teşekküllerini geciktirmek, onları ders konularını anlamadan ve sindirmeden ezberlemeye mecbur etmek;

3- İngiliz dili ve edebiyatının seçkin örnekleri ile beyinleri, İngiliz kültür ve medeniyeti lehine yıkamak, yerlilerde eksiklik duygularını geliştirmek ve kökleştirmek; sömürgelerde İngiliz kültürünü yüksek tabakadan başlayarak yaymak;

4. Millî dillerin gelişmesini ve millî eğitimi engellemek, (Bayur, 1987;  s. 371)

Bütün bu hedeflere sadece eğitim dili olarak İngilizcenin kullanılması ile ulaşılabileceği gerçeği, üzerinde düşünmemiz ve ders almamız gereken bir olgudur.

Türkiye’de mesleği ne olursa olsun yabancı dil bilenlere ek tazminat ödenmesi, akademik çevrelerde içeriği nasıl olursa olsun yabancı bir dille yapılmış yayınların üstün tutulması ve bunlara benzer diğer uygulamalar, toplumumuzda yabancı dillere olan talebi arttırmıştır. Yabancı bir dile karşı ortaya çıkan bu aşırı talebin sebeplerinden biri de “yabancı dil öğrenimi ile yabancı dilde eğitim ve öğretimin birbirine karıştırılmış, iç içe girmiş olmasıdır.” (Korkmaz, 2001; s.7-19)

Ülkemizdeki yabancı dil talebinin diğer önemli bir sebebi de, bazı çevrelerin İngilizce ‘yi uluslar arası bilim dili diye göstermeye çalışmalarıdır. Bu konuda Oktay Sinanoğlu şunları söylemektedir: “Dış ülkelerde edindiğimiz izlenim, en çok Türkiye’de duyduğumuz, dünya dili İngilizce olacak sözünün harp sonrası bir Anglo – Sakson propaganda ve efsanesi olduğu yönündedir.” (Sinanoğlu, Türkçe, 1999;  s.88)

Sevim Tekeli’nin “Bilim dillerinin tarihsel gelişimi” başlıklı çalışmasında uluslar arası dil veya bilim dili (!) konusundaki tespitleri şöyledir: “Robert Hall, bütün dünyada tek dilin konuşulması konusunda şunları söyler: Uluslararası dil sorunu aldatıcıdır ve başlamak için gerçekçi olmayan bir varsayıma dayanmaktadır. Dünyayı sarmış olan sorunlar tümüyle dil dişidir ve tek bir dil konuşmak onları çözümlemekte yardımcı olmayacaktır. İspanyolca konuşulan Puerto Rico ve Yeni Meksika’da İngilizce eğitim yapılması iki toplumun da zararına yol açmıştır. Çünkü çocuklar İngilizce ‘yi iyi öğrenemedikleri gibi İspanyolca ‘yı da öğrenememektedirler. Hall ‘in dediği gibi yabancı dilde eğitim yapmak, o ulus için felaketlere yol açacaktır. Her şeyden önce anadilin bir bilim dili olarak gelişmesini önleyecek, dili her geçen gün körleştirecek, halk ve okumuşlar arasındaki uçurumu gittikçe arttıracak, sonunda halkı daha cahil, okumuşu kendi değerlerine yabancı hâle getirecektir.” (Tekeli, 1994; s. 207-208)

Uluslar arası bilim dili tezi hakkında Oktay Sinanoğlu da şunları söyler: “Avrupa, orta çağlarda “ulular arası” bir Latince ile bilim dili yapmağa çabalamış, fakat ancak Rönesans ‘ta ulusal dilleriyle çalışmaya başladıktan sonra bilimde yaratıcılığa geçebilmiştir. Ondan önce islam dünyasının bilim eserlerinin Latince ‘ye çevirisi ve ezberlenmesi ile yetinmek zorunda kalmıştır.” (Sinanoğlu, 1999; s.88)

Yukarıda belirttiğimiz gibi, bir dilin zengin bir kültür ve bilim dili haline gelmesi için islenmesi gerekir. Türkçe aydınlarımız tarafından zaman zaman ihmal edilmiş olmasına rağmen, mevcut dünya dillerinin hiç birinden geride kalan bir dil değildir. Esasen yapısı ve sistemi itibariyle bilim dili, “bilgisayar dili” (Salihoğlu, 2001; s.708) olmaya en uygun dillerden biridir. Türkçenin bu özelliği konusunda Zeynep Korkmaz şunları söylemektedir:

“Türkçe bilim dili olma açısından asla yetersiz değildir. Bizce yetersizlik onun özelliklerinin ve yaratıcılığının bilinmemesinden, ona gereken özen ve ilginin gösterilmemesinden kaynaklanmaktadır. Konuya bu yönü ile ilgi gösterecek yerde, şartlanmış yanlış bir zihniyetle Türkçenin bilim dili olarak yetersizliğinden söz ederek yabancı dilde eğitim-öğretim ve yayına ağırlık tanımak dilimize karşı haksızlıktır, saygısızlıktır.” (Korkmaz, 2001; s.7-19)

Eski Uygur Türkçesi, Karahanlı Türkçesi, Eski Anadolu Türkçesi yazı dillerinin anlatım gücü, kelime hazinesi Doğan Aksan tarafından Türkçenin Söz Varlığı adli eserde çeşitli yönleriyle dile getirilmiştir. Yazar bu eserinde, Türkiye Türkçesinin ve tarihî Türk yazı dillerinin söz varlığı bakımından zenginliklerini incelemekte; deyimler, terimler, ikilemeler, türetme gücü, çok anlamlılık, kalıplaşmış sözler gibi çeşitli yönlerden zenginliklerini ortaya koymaktadır. (Aksan, 1996)

Esasen yabancı dil hayranlığının yaygınlığı “Türkçenin yetersizliğinden değil, aydın çevrelerde tıpkı Osmanlı aydınlarında olduğu gibi; yabancı hayranlığının gaflet uykusuna dalınmasından ve ana dilimize karşı umursamaz, sorumsuz bir tavır takınılmasından ileri gelmektedir.” (Korkmaz, 2001; s.7-19)

Yabancı Türkologlardan Jean Deny Türk dili için söyle der: “Büyük bir oryantalist, Türk dili hakkında, insanın bu dilin seçkin bir bilginler kurulunun danışma ve tartışmaları sonunda meydana çıkmış olduğu zannına düşebileceğini söylemiştir. Fakat Türkistan bozkırları ortasında kendi başına kalmış beşer zekasının doğuştan edindiği dil duygusu kanunlarıyla yarattığını hiç bir bilginler kurulunun yaratmasına imkan yoktur.” (Sayılı, 1994; s.388)

Max Müller de Türkçe için şunları söyler: “Türkçenin bir gramer kitabini okumak bu dili öğrenmek niyetinde olmayanlar için bile bir zevktir. Türlü gramer kurallarının belirlenmesindeki ustalık, isim ve fiil çekimlerindeki düzenlilik, bütün dil yapısındaki saydamlık ve kolayca anlaşılabilme vasfı, insan zekasının dil aracı ile beliren üstün gücünü kavrayabilenlerde hayranlık uyandırır… Türk dilindeki duygu ve düşüncenin en ince ayrıntılarını belirtebilme ve ses ve şekil öğelerini baştan sona değin düzenli ve uyumlu olan bir sisteme göre birbirleriyle bağdaştırıp bir araya getirme gücü, insan zekasının dilde gerçekleşmiş bu büyük basarisi olarak belirir. Bir çok dillerde bu temel yaratış çığırından artık iz kalmamış, bunlar gözden gizlenmiştir. Onlar çözülmez kayalar gibi karşımızda durur. Ancak dilcinin mikroskobu ile dil yapısındaki organik ögeler meydana çıkarılabilir. Türk dilinde ise her şey saydamdır, apaçıktır. Bu öyle bir gramerdir ki, billur bir arı kovanının içinde bal peteklerinin meydana gelişini nasıl izleyebilirsek, bunda da düşüncenin iç oluşumlarını aynı şekilde seyredebiliriz.”  (Sayılı, 1994; s.387)

Tarihî dönemlerde Türkçenin dışındaki bazı dillere bilim dili olarak meyledilmesi, asla Türkçenin yetersizliğine bağlanamaz. Bu yönelişlerin çeşitli dinî, siyasî ve sosyal sebeplerin bulunmaktadır. Ancak sunu da belirtmek gerekir ki ne sebeple olursa olsun aydınlarımızın Türkçe dışındaki dillerle eğitim veya bilim yapmış olmaları hiç bir şekilde mazur görülemez. Böyle bir hata her seferinde de Türk kültürü için vahim sonuçlar doğurmuştur.

Yabancı dillerle eğitim ve bilimin yapıldığı Selçuklu devleti, “millî bir devlet olmaktan çok bir hanedan devletidir ve Selçuklu hükümdarları bütün İranlıların da hükümdarıdır. Böyle olunca Farsça ‘yı yazışma dili ve Arapça ‘yı da din ve ilim dili saymakta sakınca görmemişlerdir.”   (Karal, 1994; s.22-23)

Ancak bu dönemde de Türkçe konuşma dili olarak gelişmesini sürdürmüştür. Aynı dönemlerde bir takım siyasî gelişmeler dolayısıyla bir taraftan da Türkçenin avantajlı konuma geçtiği görülmektedir. Fahrettin Mübarekşah 1204 yılında yazdığı Secere-i Ensâb adli kitabında şöyle diyor: “Türklerin diğer kavimlere üstünlüklerinin başka sebepleri de vardır. Bunlardan biri sudur ki, Arapça ‘dan sonra Türkçe ‘den daha ince ve daha şerefli olan bir dil yoktur. Türkçe şimdiye kadar hiç bir çağda olmadığı kadar rağbettedir. Bu hükümdarların ve kumandanların çoğunun Türk olmasındandır. Herkes Türkçe bilgisine ihtiyaç hissetmektedir.”  (Sayılı, 1994; s.526)

Türk milleti siyasî açıdan azınlık durumunda kalmadığı için, azınlıkların ruh haliyle, yani kendilerini koruma içgüdüsüyle davranmamışlar ve bu yüzden yabancı etkilere açık kalmışlardır. Kültürel temasların yoğun olduğu dönemlerin pek çoğunda askerî güç ve nüfus bakımından daha güçlü durumda olanlar Türklerdir. Ayrıca din değişiklikleri esnasında Türkler karakter özellikleri dolayısıyla yeni dinlerini bütün samimiyetleri ve dürüstlükleri ile benimseyerek, yeni dinin kendisinden önce ortaya konmuş kültürel değerlerini hiç yadırgamadan benimsemişlerdir. (Üstüner, 2001; s.50-57)

İslam dünyasında Arapça’ nın üstünlüğünü savunan ve hadis olduğu iddia edilen pek çok uydurma rivayet yayılmıştır. Kur’an’ın Arapça olmasının imtiyazını kullanan Araplar, yaydıkları bu sözlerle İslam dünyasında Arapça ‘ya ve dolayısıyla Arap kültürüne bir kutsallık kazandırmaya çalışmışlardır. Bu sözlerden biri su şekildedir: “Allah’ın en nefret ettiği dil Farsça’dır. Şeytanlar Huzistanlıların (İran topraklarında bir bölge, Huzi dili), cehennemlikler Buharalıların, cennetlikler Araplıların dilini kullanırlar.” (Cündioğlu, 1996; s.143-146) Arapça dışındaki dilleri aşağılayan bu anlayış, Türkler arasında az da olsa etkili olmuş, İranlılar arasında ise, bunlara benzer rivayetlerle Farsça savunulduğu için pek rağbet bulmamıştır. “Allah gazab ettiğinde vahyini Arapça, razı olduğunda Farsça inzal eder.” (Cündioglu,1996; s.147-148) seklindeki pek çok söz de Farslılar tarafından uydurulmuştur. Bütün bu gelişmeler sonunda Osmanlı aydınlarının büyük bir kısmı Arapça ve Farsça ‘ya rağbet göstermişlerdir: “Hacı Pasa 14. yüzyılın sonlarına doğru yazdığı Telhisü’s-Şifa adlı eserinde, herkesin anlayabilmesi maksadıyla Türkçe yazmış olduğundan dolayı özür dilemek lüzumunu duymuştur.” (Sayılı, 1994; s. 527)

Müstemleke ülkelerde olduğu gibi yabancı dille eğitim yapmanın Türk dili ve kültürü için büyük bir tehlike arz ettiği herkesçe bilinen bir gerçektir. Yabancı dille eğitim yoluyla bilimde ilerlemeyi beklemek bos bir hayaldir. Çeşitli yanlış uygulamaların toplumda yarattığı talepten kaynaklanan yabancı dile yönelme, asla Türkçenin yetersizliğine bağlanamaz. Bizim için hayatî önem taşıyan Türkçemizin gelişmesi hususunda herkes elinden geleni yapmalı, bununla ilgili yanlış tutum ve uygulamalara son verilmelidir.

                                                                             www.xn--edebiyatgretmeni-twb.net

Kaynakça:

Aksan, Doğan,                                      Türkçenin Söz Varlığı,  Ankara 1996

Bayur, Hikmet,                                    Hindistan Tarihi, 3. C., Ankara 1987

Cündioğlu, Dücane,                           Anlamın Buharlaşması ve Kur’an, İstanbul 1996

Ercilasun, Ahmet Bican,               “Yirmi birinci yüzyıla girerken millî kimlik oluşturmada dilin önemi”, Türk Dili, S.579 (Mart 2000), s.203-207.

Karal, Enver Ziya,                              “Osmanlı  Tarihinde Tük Dili Sorunu”, Bilim Kültür ve Öğretim Dili  Olarak Türkçe, Ankara 1994, s. 7-96.

Korkmaz, Ramazan,                         “Dil Bilincimizin serüveni veya bir varlık alanı olarak Türkçe ve Atatürk”, Türk Dili, S.580 (Nisan 2000), s.319-326.

Korkmaz, Zeynep,                                     “Bilim Dili ve Türkçe”, Türk Dili, Sayı: 595 (Temmuz 2001), s.7-19.

Salihoğlu,Prof. Dr.                             Hilmi  “Bilim dili Türkçe, yazım dili Türkçe”, Türk Dili, S.600 (Aralık 2001), s.708-709.

Sayılı, Aydin,                                        “Bilim ve Öğretim Dili Olarak Türkçe”, Bilim Kültür ve Öğretim Dili Olarak Türkçe, Ankara 1994, s. 325-590.

Sinanoğlu, Oktay,                                 Türkçe, Bursa 1998

Sahin, Nail,                                          “Dil ile Zihin işleyişinin etkileşimi”, Bilim Kültür ve Öğretim Dili Olarak Türkçe,  Ankara 1994, s.181-204

Tekeli, Sevim,                                       “Bilim dillerinin Tarihsel Gelişimi”, Bilim Kültür ve Öğretim Dili Olarak Türkçe, Ankara 1994, s.205-232.

Üstüner, Ahat,                                       “Türkçenin Anlatım Gücü”, Türk Dili, Sayı: 589 (Ocak 2001), s.50-57.