MEHLİKA SULTAN

Mehlikâ sultan’a âşık yedi genç,

Gece şehrin kapısından çıktı;

Mehlikâ Sultan’a âşık yedi genç,

Kara sevdâlı birer âşıktı.

Bir hâyalet gibi dünyâ güzeli,

Girdiğinden beri rü’yalarına;

Hepsi meshûr, o muammâ güzeli,

Gittiler görmeğe Kaf dağlarına.

Hepsi, sırtında abâ, günlerce

Gittiler içleri hicranla dolu;

Her günün ufkunu sardıkça gece

Dediler: ‘’Belki son akşamdır bu.

Bu emel gurbetinin yoktur ucu;

Dâimâ yollar uzar, kalb üzülür;

Ömrü oldukça yürür her yolcu,

Varmadan menzile bir yerde ölür.

Mehlikâ’nın kara sevdâlıları

Vardılar çıkrığı yok bir kuyuya,

Mehlikâ’nın kara sevdâlıları

Baktılar korkulu gözlerle suya.

Gördüler: ‘’Aynada gizli bir cihan…

Ufku çepeçevre ölüm servileri…’’

Sandılar doğdu içinden bir an

O, uzun gözlü, uzun saçlı peri

Bu hazin yolcuların en küçüğü,

Bir zaman baktı o vîran kuyuya.

Ve neden sonra gümüş bir yüzüğü,

Parmağından sıyırıp attı suya.

Su çekilmiş gibi, rü’yâ oldu !

Erdiler yolculuğun son demine;

Bir hayâl alemi peyda oldu.

Göçtüler hep o hayâl âlemine.

Mehlika Sultan’a âşık yedi genç,

Seneler geçti, henüz gelmediler;

Mehlika Sultan’a âşık yedi genç

Oradan gelmeyecekmiş dediler !..